Bu akşam bunları yiyeceğim....

Geçen akşam işten çıktım, bir yandan yürüyorum bir yandan düşünüyorum.. Kafa yerde her zamanki gibi... Böyle çoook işyerini ya da evi geçtiğim, sonrada geri döndüğüm olmuştur. Artık ne derin konular düşünüyorsam...

Neyse işte dün akşam da eve gitsem de birşeylerin fotoğrafını çeksen diye düşüne düşüne eve vardım, ama saat olmuş  19:00... Hava karardı kararacak... Çantayı fırlattım bir kenera, etrafa bakındım bakındım birşey bulamadım, sonra mutfağa koştum, dolabı açtım, tamtakır kurubakır...

Baktım köşecikte bu zavallılar kalmış, kıyamadım, gelin bakayım ünlü yapacağım sizi dedim ve işte bizim biricik domateslerimiz.

Ünlü olduklarını görmeden yemek istemedim kendilerini ama sanırım bu akşam...

ayyy dilim varmadı....

Domates bana rahmetli halamı hatırlatır. Kendi hiç sevmezdi domatesi ama bana çok yedirirdi.

Ben küçükken onlarda kalmaya bayılırdım, beraber Perşembe pazarına giderdik. Hani şu uzun uzun olan domatesler var ya işte hep onlardan alırdı. Sonra eve gelince o yemek yapmaya, pazarlıkları yerleştirmeye koyulurdu, bana da bir domatesi ortadan kesip verirdi. Hala o domatesin kokusu burnumdadır. O evde geçirdiğim günler çocukluğumun en güzel günleriydi. Bir gün buradan size çok özlediğim halamı uzun uzun anlatırım.  Şimdi biraz fazla duygusalım, herhalde hava kapadı diye..




Öptüm hepinizi...