Al sana bir çatı katı daha....

Yüksek tavanlı çatı katlarını seviyorum, özellikle de böyle tuğla duvarlı ve büyük pencereli olanları daha çok.

Şimdi düşündüm de beğendiğim ve  buradan paylaştığım çatı katları birbirine çok benziyor. Mesela bu.

Bazen eve güneş vurunca tozları gösteriyor diye sevmiyorum ama bu evdeki ışık çok hoşuma gitti.

Bu çatı katında bir sürü şeyi sevdim. Öncelikle mavi ağırlıklı bir dekor olması beni vurdu zaten. Ortadaki sarkıt aydınlatma, paletlerden yapılmış sedir ve köşede duran palet sehpa. Paletin altına tekerlekli ayak takmışlar, üstünede cam kesmişler.  Süper bir fikir, kimbilir ne kadar bir maliyetle bu ev döşenmiştir. Şöyle bir bakınca abartı hiçbirşey yok.

Kocaman bir masa, bir kısmı mutfak masası bir kısmı da çalışma masası olarak kullanılıyor sanırım. İşte sevdiğim bir şey daha. Ben kapıları olmayan herşeyin tek bir alanda toplandığı bir evde yaşayabilirim.

Çalışma odası mantığı bana göre değil, ben salonda çalışmayı seviyorum.
Küçükken evimiz sobalıydı, akşamları hepimiz oturma odasına tıkılmış olurduk. Televizyon açık, babam bir yandan gazete okuyor, bir yandan televizyona bakıyor, annem dantel örüyor, kardeşimle ben masanın iki ucunda, yüksek sesle, birimiz tarih, birimiz de matematik çalışıyoruz…

Evet yüksek sesle çalışırdık, mesela O Osmanlı’nın yükseliş dönemini okuyor, bense bir problemi melodili bir şekilde okuyarak çözüyordum. (iki kere üç altı eder, buna birde 4 ekle ve gör, Sonuç On eder… buna benzer şarkılar işte…). Üniversite sınavına bile bu şekilde çalıştık.

Ailede benim ders çalışma tekniğim nam salmıştır. Elde kalem, masanın başındayım ama gözler televizyonda ağız da bir karış açık. Transa geçmişim yine… Televizyon manyağıydım resmen… Ailedekilerin genel isteği benim mümkünse kimsenin yanında televizyon seyretmememdi..

Konu çok dağıldı. Ne diyorduk, sanırım bu yüzden böyle büyük, açık, herşeyin tek bir alanda yapıldığı yerleri seviyorum.

 

Kaynak ; Micasarevista