Merhaba Ben Tenkit Osman!!!

Evimiz aslında Altınoluk ile Akçay arasında bir yerde. Oraya gittiğimizde yüzmek  ve market alış verişi dışında hemen hemen hiç evden çıkmıyoruz. Altınoluk ve Akçay’ın içine hiç bir kuvvet götüremez bizi. O kadar kalabalık ki. Biz ailecek evde keyif yapmayı daha çok seviyoruz, dışarılarda çay – kahve içip birşeyler yemek pek bizim ailenin tarzı değil. Tez canlı olduğumuz için gitsek de çayımızı içer hemen ayaklanırız…

Ama evde de pek oturmuyoruz, devamlı yapacak bir işimiz oluyor. Ben anlamıyorum neden bizim ailenin hep yapması gereken işler var…

Neyse işte orada o kadar mutluyum ki, anında İstanbul’u, işi – gücü unutuyorum… Geçen sene benim hastalığım, ameliyatım derken çok gerilmiştik bu yüzden çok sık gittik oraya, o kadar iyi gelmişti ki..

Ameliyattan sonra güneş ışığı ameliyat izimi belirginleştirmesin diye bant takıyordum boğazıma sahilde. Yüzdüm tam çıkacağım kıyıda oyalanıyorum, bir erkek çocuğu sinsice yanıma yaklaştı ve yan gözle bana bakıp ;” satılık mısın sen ? “ dedi bana… Ben öyle dondum kaldım, kafamdan neler neler geçti… “nereden çıktı şimdi o “ dedim, “ boynundaki etiketten anladım “ dedi…  Pesss…

Babamdan inciler;

-Yıllardır bu kavgamız sürer, ben bir bölüme, ya da hani balkonlara asılan ince uzun plastik saksıların içine, çiçek ekileceği zaman hepsinin aynı tür ve mümkünse aynı renk olmasını isterim ama bizimkiler bir türlü buna uymaz..

Sabahın köründe oraya vardık ve gitmeden önce yazdıklarımın çoğu aynen gerçekleşti. Bahçeyi gezerken yine bir bölüme aynı çiçeğin farklı farklı renklerini diktiklerini gördüm.  “ Bunlar olmamış sökerim ben bunları “ dedim.

Sonra içeriye girdik bizim odamızda ne güzel kilim vardı, annem oraya halı sermiş, neymiş halı daha ağır duruyormuş, “ yok istemem ben,kaldırırım bunu“ dedim. Bunun üstüne babam “ Hoş geldin TENKİT OSMAN” diyerek konuyu kapattı… J

-Fotoğraf makinamı ilk kez gördüler. Tabii bütün gün elimden düşmüyor, babam güzel bir şey gördüğünde hemen beni çağırıyor  “Papa-Rıza koş gel çek bunu” . Paparazinin bizim ev versiyonu Papa-rıza oluyor yani…

-Babamı oturtturdum fotoğraflarını çekiyorum, “Öyle donuk bakma gül biraz” dedim “ gözden mi güleyim kalpten mi güleyim “ diye sordu…. İkisini de denedik bu gözden gülüşJ

-Annem ben kardeşim yan masada kahve içiyoruz babam parmağının ucunu göstererek geldi  “ buraya ağaç girdi sizin gözünüz görür çıkartıverin” diye...

Annem oradan; ” büyüsün boşver, büyüyünce budarız ağacı”

Hahaha diye güldük, kaldı koca ağaç adamın parmağında… unuttuk gitti…

Sorry, I am very busy today at the office, I could not write this post’s English version . I mentioned our home in Altınoluk and how we are happy there… When I go to there I can forget everything and feel relax… This summer I hope we can go there very offten..

Daha fazlası için flickr hesabıma bakabilirsiniz.

If you want to see more you can look at my flickr acount.