Üzüntü ve Muz Kabuğu! Ha bir de Alaçatı / A small town, Alacati

Yok aklım da almıyor, bünyem de kabul etmiyor son 10 gündür yaşananları… Bir anda tüm Türkiye yanmaya başladı. Dün akşam rüyamda giydim yine arabayı üstüme, evet rüyalarımda araba kullanmıyorum direk elbise gibi arabayı giyip zıplaya zıplaya ilerliyorum. Neyse işte bir yerlerden kaçıyorum sonra bir anda beyaz gömlek giymiş, bazılarının üstünde de siyah yelek olan bir gurup çıkıyor karşıma, sanırım kapatıldıkları yerden kaçmışlar, tedirgin oluyorum, sonra karşıdan onlara ateş açılıyor, ben de koskoca araba ile çatışmanın ortasında kalıp, nerelere kaçacağımı bilemiyorum : ( Off ne stresliydi… Daha başı vardı rüyamın, çok rüya gördüğüm ve hepsi de film gibi olduğu için yorgun uyanıyorum sabahları ve büyük bir kısmını da hatırlamıyorum…

Neyse işte kan ter içinde uyandım, çünkü yatarken twitterda okuduklarımdan öyle korktum, televizyonda gülen fotoğrafını gördüğüm şehit Binbaşı Arslan Kulaksız’a öyle üzüldüm ki böyle vurdulu kırdılı rüyalar görmem kaçınılmazdı. İçimde deriiin bir üzüntü var. Ama bir yandan da bünyem kabul etmiyor, unutuveriyorum, kabullenemiyorum durumu. Bu devirde olacak şey mi bu diyorum. Yabancıların İnstagram hesaplarına bakıp bakıp imreniyorum, bizim yaşadığımız stresin onda birinden haberleri yok, çiçek böcek, mutlu mesut yaşayıp gidiyorlar…

Bu akşam Taksim’de bir randevum vardı, iptal ettim. Ne gerek var risk almaya git evine dedim. Sabah para çekmem gerek, bankamatik metronun girişinde amann boşver daha iyi para harcamazsın girme şimdi oraya dedim. Çantada 5 lira ile dolanıyorum…

İş yerinde fırsat buldukça blogları gezip mest olmak yerine haber sitelerine bakıyorum. 10 dakikada bir twitter hesabımı güncelliyorum, akşamları emekli amcalar gibi devamlı tartışma programlarını izliyorum.

Hayatımın böyle kabusa çevirenlerin hepsini de  Allah’a havale ediyorum…

Tüm bu olanları kabullenmeyen, yokmuş gibi davranan, aklı almayan yanımla devam ediyorum şimdi,  Bu fotoğraflar Haziran ayında gittiğimiz Alaçatı’dan. Yıllar yıllar önce gitmiştim Çeşme’ye, o zamanlar Alaçatı’nın esamesi okunmuyordu. İçinden şöyle bir geçmiştik, gerçi o zamanda sevmiştim, şimdi sevdiğim gibi.

Alaçatı’ya yaz tatili için gitmem sanırım, ama bir iki günlük kaçışlar için harika bir yer. Biz Ramazan ayında gittiğimiz için nispeten sakindi, şimdi duyuyorum da sokaklarında yürünmüyormuş, hele de bu sıcakta hayal bile edemiyorum. Bir de sanırım artık keyfime çok düşkünüm bu sıcaklarda bizim Altınoluk’taki evde don paça, yalın ayak, elde şeftali tatilini kolay kolay başka tatillere değişmek istemiyorum.

Epey fotoğraf çektim 1,5 günde, ama özellikle fazla kapı fotoğrafı yok, nasıl olsa öyle güzelleri var ki diğer bloglarda ve instagram hesaplarında. Bunlar da benim gözümden Alaçatı -1 ( evet 2. si de var)… Hadi kafamız dağılsın birazcık…

I've written many things about the situation of Turkey in these days... Yes, we are going through bad times and I hope the beautiful days are close...

On the other hand, Life goes on...

These images are from Alacati which I went last June. It is a small town in the west of Turkey.This town is famous with wind,wind-surfing and delicious olives.

Visitors also come for the charming old stone houses on narrow streets lined with sidewalk cafes, restaurants and boutiques. There are many small inns and boutique hotels provide hospitality. It is yet unspoiled and I hope this continues…