Bizim çocukluğumuz,
İpek Yolu Belgeseli, Kaptan Cousteau, Arena, 32. Gün , 7’den 70’e ve Uykudan
Önce ile geçti. İpek yolu belgeselini
seyredebilmek için uykusuz kalırdım hem de daha ilkokula giderken… Artık ne
anlıyorsam… Kaptan Cousteau ile denizlerin altındaki dünyada yolculuk yapardık,
huzur verirdi o dinginlik insana. Arena ve 32. Gün ile gündemden her zaman
haberdar olurduk, anlamasak da o çocuk halimizle dört gözle beklerdik bakalım
bu hafta neler anlatılacak diye. 7’den 70’e ve Uykudan önce ise mutluluk kaynaklarımzdı,
belki ismimiz bu akşam söylenir diye pür dikkat seyrederdik Adile Teyze’nin
anlattıklarını.
Belki tek bir kanal
vardı, belki herşey siyah beyazdı ama o ekranda öyle renkli kişilikler vardı ki
onları seyretmek, onların yüzünü görmek bizi inanılmaz mutlu ederdi.
Son zamanlar da
düşünüyorum da Türkiye teker teker o renklerini kaybetmeye başladı… Zeki Müren
gibisi az gelir bir daha dünyaya, Barış Manço, Cem Karaca, Adile Teyzemiz… ve
Dün kaybettiğimiz Mehmet Ali Birand… Hep gülen yüzü geliyor gözümün önüne,
renkli saatleri, açık mavi takım ebliseleri, aceleci konuşması…
Ben üzüldüm, epey
üzüldüm dün akşam bir renk daha gitti hayatımızdan diye… gittikçe tek tip
olduğumuz, uçlarda yaşayanlardan, farklılıklarıyla sivrilip hayatımıza renk
katanlardan her geçen gün biraz daha mahrum kaldığımız için…
Mekanı Cennet Olsun…
Sevdiklerimizin
kıymetini bildiğimiz, sağlıklı olduğumuz her gün için şükrettiğimiz, hayatın
tadını çıkartabildiğimiz bir haftasonu olsun hepimiz için…
We lost a very
important anchorman and journalist of Turkey last evening. Mehmet Ali Birand
passed away. He had been receiving cancer treatment for a long period.
I will remember him
with his smiling face...
I wish all of us have
a healthy and full of enjoy weekend.
