Cafenohut: Esin Engin

Sanırım orta 2’de falandım Çalışukuşu’nu ilk okuduğumda. Beni öyle çok etkilemişti ki, hiç unutmuyorum, gece saat iki civarıydı, kitabı bitirdim, yataktan eğilip yere koydum, sonra içimde bir sızı, bir boşluk, bir ağlama isteği. İşte ilk hayatı sorgulamam da o geceye rastlar; uzay, yıldızlar, hayat, yaradılış, doğum, ölüm, sonsuzluk, boşluk… Bir ay kendimi toplayamamıştım. Ne okula gitmek istiyordum, ne geceleri uyuyabiliyordum. Kafam çok karışıktı.

Bir ay sonra yine o eski alıklığıma dönmüştüm ama o dönemde büyümüştüm sanki…

Kitap teyzemin kızınındı. Çok çok eski bir basım ve sayfaları tek tek kopmuş, pejmürde bir haldeydi. O haliyle o kitap yıllarca elimizden düşmedi bizim.

Benden bir iki yıl sonra Funda okudu Çalıkuşu’nu. Arada yüksek sesle okur ben de hatırlar, iç çeker, çoşardım onunla birlikte. Zaten birçok kitabı Funda okumuştur bana. En büyük zevkimiz.

Öyle bir hal almıştı ki, lisedeyken bazen Funda’yla evde canımız sıkılır, yapacak şey bulamazdık, alırdık elimize Çalıkuşu’nun kitabını, içinden bir sayfa çeker okur ve o sayfanın önündeki sonrasındaki olayları hatırlamaya çalışırdık. Hele bir 479. sayfa vardı ki. Onu ezbere bilirdik;

“Bu son ayrılık saatinde niçin hakikati saklamalı? Bu okumayacağın defteri ben senin için yazdım Kamran. Evet, ne söyledim, ne yazdımsa hep senin içindi. Yanlış, çok yanlış bir iş tutuğumu bugün artık itiraf edeceğim. Ben her şeye rağmen seninle mesut olabilirdim…”

Sonradan keşfettim ki biz bu kitabı yaklaşık 5 yıllık aralıklarla hep tekrar tekrar okumuşuz. Üniversiteye geldiğimde ilk erkek arkadaşımın bana ilk hediyesi Esin Engin’nin Çalıkuşu Albümü idi. İnternettin ilk kullanılmaya başladığı yıllar sosyal arenada cirit atarken kullandığın nick Gülbeşeker’di. Yıllarca tuttuğum günlükleri okusanız Reşat Nuri Gültekin etkisini görürsünüz yazdıklarımda, Funda okumuştu da ağlamaktan helak olmuştu kızcağız.

Hele o fon müziğini her dinlediğimde içim titrer, tatlı bir ağlama hissi alır beni hala. Ağlamak bu müzik eşliğinde gerçekten çok güzelleşir acayip bir zevk verir insana.

Üniversite bitti, Funda ben ve Gülçin üçümüz beraber yaşıyoruz. Bir akşam konuşurken Gülçin’nin Çalıkuşu’nu okumadığını öğrendik. Evde ne televizyon ne başka bir şey (bilgisayar falan ortalarda yok o yıllar) akşamları radyo dinleyip ya kitap okuyoruz ya da habire dans ediyoruz. Nasıl bir enerjiyse artık.

Neyse işte, biz bir sevindik, bir çoştuk Funda’yla.

Tamam dedik, sana okuyalım biz Çalıkuşu’nu.

Funda hemen koştu kitabı buldu, birimiz bir divanda, diğerimiz öbüründe, Funda yerdeki minderlerde başladı okumaya… Arada “ bak bak Gülçin burası harika” “ayyy şimdi ağlayacağız bak” diye diye 3 gecede bitirdik kitabı, aramızda bir tuvalet kağıdı rulosunu birbirimize fırlatıp burnumuzu, göz yaşlarımızı silerek, heyecanlandıkça yer değiştirerek…

Sonrasında da okudum, ezberlemekten korkuyordum ama çoktan ezberlemiştim birçok yerini.

Bu sezon Çalıkuşu’nun yayınlanacağını duyduğumda çok çok sevindim. Oyuncu seçimleri, çekimler, Feride’nin çocukluğu hepsi hepsi harika ama Çalıkuşu bu değil.

Kitabın en etkileyici yeri “Ben Gülbeşekeri’i çok sevdim “ kısmı, daha dizinin ilk bölümlerinde öylesine heba oldu ya içim sızladı resmen.

Eğer kitabı hiç okumayanlar varsa sanmasınlar ki Çalışukuşu böyle Kamran’a hemencecik teslim oluyor, sanmasınlar ki böyle bir aksiyon, böyle birbiri ardına bitmek tükenmek bilmeyen dalavereler var kitapta… Bu sadece Çalıkuşu’nun adını ve müziğini kullanarak yapılmış, kitaptan tamamen uzakta bir dizi. Tamam onu da seyredin ama Çalıkuşu’nu bu sanmayın. İçim cız eder sonra benim, büyük bir haksızlık olur o güzelim esere…

O dönemi, o dönemin zor şartlarını, bağnazlıkları, körü körüne insanları lekelemeyi, saf bir aşkı, bir hayat mücadelesini, bir erkeğin kaleminden bir kadının ruh halinin böylesine güzel anlatılmasını okuyun, çocuklarınıza da okutun olur mu???

Ben bu haftasonu bilmem kaçıncı kez tekrar okuyacağım ama bu sefer yeni basımından. Şimdiden heyecanlandım bak…

Haftasonunuz keyif dolu geçsin…