Haftasonu Kartı - Dertlendim

Son günlerde fazla dertleniyorum ülkede olup bitenlere, insanların tahammülsüzlüğüne, farklılıkların eleştirilmesine…

Yaptığım hesaplamalara göre takip ettiğim ve beni takip edenlerin ortalama % 96 'sından (tamam mühendisim ama o kadar da değil, attım tabii bu oranı)  büyüyüm, o yüzden ablanız olarak buraya bir iki nasiyat yazayım istedim…

Neden insanlar bir olay karşısında kendilerinden yola çıkarak olup biteni gözlemlemez bilmiyorum, eğitim diyeceğim ama bunun aslında eğitimle de alakası yok.

Empatinin ne olduğunu bence çoğumuz yanlış biliyoruz. Empati, en basit tanımıyla;  “karşımızdakinin yerine kendimizi koymak”. Diyelim karşımızda bir hırsız var (tamam çok uç bir örnek oldu ama ilk bu aklıma geldi ne yapalım) biz kendimizi onun yerine koyuyoruz ve aa ben yapmazdım diyoruz. Ama onun yerine kendimizi koyarken  onun yaşam şartlarını, ailesini, büyüdüğü ortamı, geçmişini hiiiç düşünmüyoruz, hop kendi geçmişimizde birlikte o oluyoruz ve ahkam kesiyoruz.

Bloglarda, twitterda, instagramda  o kadar net görülüyorki ayrıştığımız. Herkes kendi gibi olanın yanında. Farklılıklara, kendi gibi düşünmeyene tahammülü yok.

Aslında ne büyük bir kayıp, ne büyük biz eksiklik.

Hiç kimse seninle aynı şeylere üzülüp, aynı şeylere sevinmek zorunda değil ki, herkes için önem sıralaması farklıdır, politik görüşler, dini hissiyat, değer yargıları, hep hep farklıdır. Aynı olmasını beklemek saçmalık.  Hiç birimiz aynı tornadan çıkmadık ki!!!

Ama bakıyorum ülkede bir olay oluyor ve hemen cepheleşmeler başlıyor, sonra aa bir bakıyorsun severek takip ettiğin biri senin tam ters yönünde tepki vermiş, hadi bakalım anında takip listesinden çıkartılıyor…

Bir insan neden hep etrafında kendi gibilerini görmek ister ki??? Bu ne korkaklık, bu ne güvensizlik.

Ben şahsen etrafımdakilerin farklılıklarıyla zenginleştiğimi hissediyorum. Herkesden öğreneceğim bir şey var, karşımdakinin bir konu hakkındaki görüşlerine katılmayabilirim, ama başka bir konuda hemfikir olup birlikte çoşabiliriz.

Hepimizin yetiştiği aileler farklı, size ne öğretildiyse, nasıl bir aile içinde büyüdüyseniz, nasıl değer yargıları sizin içinize işlediyse siz “o”sunuz, aynı şey karşınızdaki için de geçerli. Bunları biz seçmiyoruz ama değiştirmek, geliştirmek, daha ileriye taşımak elimizde.

Çoğunuz annesiniz, çocuk gelişimi, eğitimi hakkında konuşacak en son kişi benim sanırım ama gözlemlerimi de yazmak istiyorum.

Çocuklarınızın nasıl birer birey olmasını istiyorsanız, ilk önce sizin o olmanız gerekiyor. Bunu sanırım hepiniz biliyorsunuz.  En yakınen gözlemlediğim çocuk ve ebeveyn ilişkisi bizim aile doğal olarak: ). Bazı şeylere yeni yeni dikkat ediyorum daha doğrusu düşünüyorum. Mesela son geldiklerinde dikkatimi çekti, babam da annem de basit bir kahvaltı sofrası için bile bize teşekkür ediyorlar, sonra baktım biz de öyleyiz Fundayla, vara yoka teşekkür ediyoruz: )  Ya da ne bileyim, mesela biz birine beddua etmekten, biri için kötü şeyler istemekten çok korkarız. Bunun nedeni de annemdir.

İşe ilk başladığım yıllardı, karşı masamda benimle hemen hemen aynı boyda, hemen hemen aynı yaşta : ) bir kız otururdu, Ama nasıl dengesiz bir şey, dilinin kemiği yok. O zamanlar bense süt dökmüş kedi, gıkım çıkmıyor. Bu kız beni çok ağlatırdı. Bir gün tam ben ağlarken annem aradı. Bir bir anlattım ona kızın bana yaptıklarını. İnşallah işten ayrılır dedim. Annem çok kızdı. “Kim bilir o kız nasıl bir ailede büyüdü, kim bilir ne problemleri var, hiç düşündün mü” dedi. “Mutlu olan biri böyle davranmaz, mutsuz biri için de sen böyle şeyler dileyemezsin ”… Telefonu kapattım şöyle bir düşündüm, evet, ailesi yurt dışındaydı, onu ananesi büyütmüş, hep tek başınaymış, o yüzdendi bencilliği, o yüzdendi hırçınlığı, insanlara güvensizliği…

Sonra yine beni üzdü ama ben artık çok üstünde durmadım konunun, hatta onun için üzüldüğüm günler bile oldu.

Oyy amma yazacağım varmış…

Doğru ve dürüst bir insan olmanın kuralları belli, bunları çok dallandırıp budaklandırmamak gerekiyor, işin içinden çıkılmıyor yoksa. Yalan söylemeyeceksin, başkasının malına göz dikmeyeceksin, kötü sözler kullanmayacaksın, kendine ve etrafına saygın olacak, sorumluluk sahibi olacaksın ve kurallara uyacaksın… Gerisi teferruat, hangi politik görüşe sahip, dini inancı ne, nasıl giyiniyor, ne yiyor, ne içiyor, bunların hepsi tercih ve iyi ya da kötü biri olmanın göstergesi değil... 

Bunu çocuklara ne kadar iyi anlatırsak gelecek nesiller belki bizlerin yaşadığı bu keskin ayrışmaları yaşamaz…

Herkes nasıl istiyorsa öyle yaşasın ve kendi gibi olmayana da saygı duysun. Çünkü karşındakine göre de sen farklısın…

Düşünelim yani…

Hafta sonunuz sevgi dolu geçsin…


NOT: Bir önceki posttaki yorumlara cevap yazacak fırsat bulamadım ama aklımdalar bilesiniz.

We as country are going through difficult times. This post is about the behavior of people who think differently to each other. We should respect each other's thoughts and sometimes it can be difficult and the results of this makes us sad.

I have written my feelings about to be a accurate, honest and respectful person...

Anyway, this is a domestic situation:)

I wish you have an amazingly wonderful weekend...