Haftasonu Kartı - Neticede O Bir Çocuk...

Hani dedim ya geçen gün, yanımda fotoğraf makinası ile geldim, iş çıkışı bir ümit bir iki dal bir şey çekebilirim belki diye… O akşam işten birazcık geç çıktım, sonra gittim yolun karşısındaki parka, birde ne göreyim bir dolu çiçekli ağaç, ama ışık gitti gidecek.. Birkaç kare çektim (tabi ki birkaç kare değil… 77) yeter artık gideyim derken küçücük bir  papatya kümesi gördüm, kendimi nasıl çimlere attım bilmiyorum, epey bir yuvarlandım yerlerde. Kendimden geçtim. O anda bir telefon… Neredesin sen diye. Normalde ben kardeşimden önce evde oluyorum, bizimkisi gelmiş tabi ben yokum, sofra hala kurulmamış, babam acıkmış ve voltalara başlamış… Tamam tamam dedim telaşla, köşeyi dönüyorum… Çok yalan söyledim bu şekilde çoookk.. Normalde hiçbir yere geç kalmam, panik bir tip olduğumdan hep bekleyen ben olurum ama söz konusu ailemse, çocukluğumdan beri benim böyle avare avare kendimi kaybedip eve geç kalmışlığım ve hepsinin camda – balkonda bir sinir harbi içinde beni bekliyor oluşları bir klasiktir. Bir de inat gibi suçlu olunca beni bir gülme alır.. gıcık olurum iyice…

Misal ramazan, bana para vermişler pide al eve gelirken diye, ben kesin ya parayı elimden uçururum ya da fırına gitmeyi unuturum. Sonra top patlar ben hala ha burada bulurum, ha bu fırında pide kalmıştır diye epey bir çıkarım mahallenin dışına… Mesela yoğurt alınacak, gençler bilmez, eskiden tas götürülüp alınırdı yoğurt, eğer yanında ekmek de alınacaksa, 1 kilo yoğurt kesin yarım kilo olarak gelirdi eve, çünkü bakkal yolunun kestirmesinde bir duvardan atlama durumu söz konusuydu, o esnada ya tası devirirdim, ya da oturudum duvara  leyle leyla etrafa bakınırken hop  yemişim ekmeğin yarısıyla yoğurdu. Bir de şöyle bir muhabbet vardır; sözüm ona ekmeği yoğurda daldırırsan ekşirmiş.. Yalan.. kesin annem uydurdu bunu…

Konudan epey bir saptım yine, ne diyordum, paçam tutuştu tabi benim, nasıl gidiyorum eve bir görseniz… Zaten yolumun üstündeki esnaf kimbilir neler diyordur arkamdan. Hep o kadar hızlı geçiyorum ki önlerinden kafa yerde, böyle ışık hüzmesi gibi… Tiroidlerin tavan yaptığı zamanlar koşuyordum hatta. Ayyyy şimdi bayılacağım diyede söyleniyordum içimden.. Sakin ol bi değil mi…

Neyse girdim içeriye, başladı bunlar; yok nerede kaldın hava karardı, insan geç gelecekse arar, kendini kaybediyorsun falan… Ben mutluyum ama papatya fotoğrafları çekmişim yaa, nasıl kendimi yerlere attığımı bir de salonda onlara göstereyim dedim.. Koca kız…

Sen sabah bir de baktım ki fotoğraf makinası çalışmıyor, resmen beynimden vurulmuşa döndüm.. Ağladım ağlayacağım, neticede çocuğum o benim.. Sonra anladım lens gitmiş.. Atarsan kendini öyle yerden yere olacağı bu tabi.. Ama uzun bir süre bunu hatırlamadım.. Epey bir kafa yordum ne yaptım da bu oldu diye, elimden de düşürmedim ki falan diyorum.. Sonra aradan epey bir zaman geçti babamla konuşurken ooff dedim kimbilir ne zaman halledeceğim bu lens olayını, nasıl dayanacağım onsuzluğa falan.. Babam da eğer akşamki gibi atıyorsan kendini yerlere biraz ara vermen iyi olur dediJ O anda hatırladım, kesin o sırada çarptı bir yere, halbuki çantasının da içindeydi ama…

Şimdi birazcık daha sakinim, sinirim, üzüntüm hafifledi ta ki Sirkeci’ye gidip sorunu öğrenene kadar düşünmemeye karar verdim.. Bu sırada ilk lensle idare edeceğim artık, ya da kendimi dikişe vereceğim.

Hepinize neşeli, pırıl pırıl bir haftasonu diliyorum…

This story is about lens of my camera. Last day, after the work I wanted to take some blossoms photo and I was late for go to at home. I forget everything when I take photo.

Next day, I realized that my camera was broken. I felt so sorry. my camera's lens don't work. I hope, I will solve this problem tomorrow. It is like my child and I want to repair it as soon as. Wish me luck...

Happy Weekend..