Kafamda Dönen Senaryolar

Bu hafta harıl harıl çalıştım, bir bakıma iyi de oldu, hem hafiften kafam dağıldı, hem birazcık olsun bilgi kirliliğinden kendimi korumuş oldum.

Tüm gün iş yerinde çalışırken arada gazetelere baktım, bir iki twit okudum, akşam geç vakit eve gittiğimde açtım tartışma programlarını izledim. Çokça üzüldüm, çokça düşündüm…

Aslında içimde yaşadığım fırtınaların çoğunuzun yaşadıklarından farkı yok. Sizler gibi taa kalbimin en derinlerinde o üzüntüyü hissettim, çaresizliğe düştüm, inanılmaz sinirlendim, zaman zaman umutlandım, sonra bir anda umudumu kaybettim, arada konudan uzaklaştım, tüm bu yaşadıklarımızı anlamaya çalıştım genelde de bünyem kabul etmedi olan biteni…  

Türkiye’de yaşanan kötü olaylardan sonraki süreç aynen yine işliyor. Aslında bu sefer, o dönem hala geçmiş değil, hala tam da göbeğindeyiz felaketlerin, ama yavaştan, yandan yandan, içten içe normale dönmek istiyoruz, güzele yönelmek, umutlanmak, belki de unutmak istiyoruz ama bir yandan da hem vicdan yapıyoruz hem tepki gelmesinden korkuyoruz! Bak çiçek fotoğrafı koydum ama ben de çok üzülüyorum, bak kahve içiyorum ama inan boğazımdan geçmiyor! gibi gibi...

Ateş düştüğü yeri yakıyor işte... Hayat bu ne yazık ki...

İnsan kendine ölümü hiç konduramıyor. Küçüklüğümden beri ara ara kendi kendimi denerim, devamlı plan yaparım, iddaaya girerim. "Ayy bunun başıma geldiğini düşünmek bile istemiyorum" lafını hiç sevmem, her durum için hazırlıklı olmalıymışım gibime gelir benim. 

Mesela yolda yürürken gördüğüm çamurlu su birikitisini hangi koşullarda içmeyi kabul edeceğimi sorgularım. Sevdiklerimin canını korumak için nelerden vazgeçebileceğimi, nelere tamam diyebileceğimi, hangi böceği yiyebileceğimi düşünür, zaman zaman epey bi saçmalarım… Deli senaryolar kurarım kafamda…

Bu öğlen yemeğe giderken metro durağının yanından geçiyorum, diyorum bir bomba patlasa hemen şuradan kaçıveririm, şuraya doğru koşarım, ilk Funda’yı ararım, falan… Sonra dedim; ya o bomba senin tam yanı başında patlarsa!!! durdum bi, yok yok kaçarım dedim! Saçmalığa bak! nereye kaçıyorsun???

Yaşadığımız coğrafyada ne yazık ki bu senaryolar filmlerde olmuyor, birilerinin yanı başında o bombalar patlıyor ve canlar gidiyor.

Ne uğruna yaşanıyor tüm bunlar bir çoğumuz tam anlamıyla bilmiyoruz. Birileri bazılarımızın yaşam hakkını ellerinden alıveriyor işte, piyango kime çıkarsa…

Çok acı hikayeler dinledik son zamanlarda, sanırım sabah işe gelmeden seyrettiğim Şehit Adnan Ergen’nin annesi ve söyledikleri uzun süre aklımdan çıkmayacak. Belki Yayla Seki karpuzu değildi ama ben senin için yedim bu öğlen o karpuzu. Mekanın cennet olsun…

Umarım en kısa zamanda güzel hikayeler duyar, umut dolu hayaller kurabiliriz.

We are living very very hard days in Turkey because of terrorism. I have just written my feelings about that. I am so sorry and I hope everything returns to normal as soon as possible.

I am wishing you have a wonderful weekend...